Op zondagmorgen 15 september 2019 ging ds Rinsma uit Goutum voor in de kerkdienst in Wirdum. Het was een vrolijke dienst met indringende momenten. Zingen met orgel en gitaar maar ook nadenken over ‘gemist’ worden. Jezus vertelde van de herder die 99 schapen achter liet om die ene te zoeken. Die ene werd gemist en om die te vinden werd alles in het werk gezet. Als in Nederland een kind vermist wordt gaan politie en burgers zoeken en wordt daarbij alles uit de kast gehaald. In favela’s in Rio de Janeiro (waar drugsbendes die dienst uitmaken) telt zelfs een kinderleven niet….
-
- Samen zingen
-
- Ds. Rinsema
-
- Slot
-
- lied
Van deze dienst wordt een zon-dagboek gemaakt. Daarin kunt u meer lezen bekijken van wat er in deze dienst gebeurde. Het staat inmiddels op deze website. Zie: https://kerkinwirdum.com/zon-dagboek-archief/
Ook kunt u de dienst nog een maand lang beluisteren via: https://kerkdienstgemist.nl/streams/1520596
Meer foto’s van de kerkdienst staan op: https://www.flickr.com/photos/148412202@N04/albums
Dit stukje heb ik spontaan geschreven na een dienst die ik bijwoonde op Terschelling, waar wij weer onze zomervakantie vierden. De dienst vond plaats op zondag 28 juli jl. in kerkgebouw ET 10 in Midsland Noord. Het thema van alle diensten in de zomerperiode daar is ‘De bakens verzetten en boeiende verhalen’. De dienst zou om 9.30 uur beginnen en om 9.29 was ik binnen. Meestal ben ik vroeg in de kerk als ik zelf dienst heb, nu was ik één van de laatsten. In de vakantiedracht van een luchtig zomerjurkje stapte ik de hal binnen, want het was in die dagen dat het steeds ruim boven de dertig graden was. De dominee, Mathilde de Graaff, en de andere ambtsdragers van dienst kwamen al richting de kerkzaal gelopen. Ze moesten wat langer wachten tot iedereen een plekje gevonden had. Werkelijk alle stoelen moesten erbij gesleept worden, de kerk was afgeladen vol. Alle leeftijden waren goed vertegenwoordigd. Er waren zo’n 60-70 kinderen, die allemaal op de rand van het liturgisch centrum mochten zitten. Je geloofde je ogen bijna niet. We wachtten in stilte, de ambtsdragers en wij die als laatsten binnen waren gekomen, tot het zover was dat de dienst dan toch kon beginnen.
