Mozes gie werom nei syn minsken. Se wienen hiel stil doe’t er tsjin har begûn te praten.
Dit sei er: ‘Hjir ha ik se by my. Se stean yn stien beitele. It binne tsien regels, dêr moatte jim it mei dwaan. Der falt mei te libjen. De regels dy’t ik by my ha, binne gjin spulregels fan wat mei en wat net mei. It binne leefregels fan wat kin. It is in soart útnoeging fan God om mei te dwaan mei wat God leaut dat de minsken kinne. En dat sil net maklik wêze. Mar it giet derom datst leauwen bliuwst dat is sa kin. Lústerje goed, want dit seit God:
1. Ik bin de Hear, jim God. Ik ha jim frijmakke út in ûnfrij lân. Hâld jim dan ek oan jim befrijer. En soargje derfoar dat jim frij bliuwe fan oare goaden.
2. Besykje My net út te tekenjen. Dat wol ek sizze datst net beweare meist, datst wol krekt witst hoe’t God is en hoe’t Hy derút sjocht.
3. Neam myn namme net by dingen dêr’t Ik net mei te meitsjen ha wol. Dat wol sizze datst foarsichtich wêze moatst mei dat wurd God.
4. Fier ien dei yn ‘e wike as myn dei. Dat wol sizze dat it in frije dei is. Op sa’n dei moatst alle minsken dy’t foar dy wurkje, frij jaan. Lees verder
op die te maken hebben met een ondergraving van onze rechtsstaat. Vaker dan je zou wensen bezondigen ook politici zich daaraan. Zij uiten gauw eens kritiek op rechterlijke uitspraken. Volgens hen gaan rechters dan ten onrechte op de stoel van de wetgever zitten. Zo was er een poos geleden commentaar vanuit de politiek op de ingrijpende uitspraak van de Raad van State over het stikstofbeleid. Hetzelfde gebeurde na rechterlijke uitspraken over de inspanningsverplichting om kinderen van Syriëgangers terug te halen. En laat ik de parlementariërs niet vergeten, die zich snerend uitlaten over rechters. 
Onze kerkenraad kon de afgelopen maanden niet fysiek bij elkaar komen. Via de digitale middelen werd contact onderhouden.
Iedere 1e zondag van de maand stond de voedselmand voor de voedselbank in de hal van de kerk.Helaas kan deze actie in de kerk de komende weken niet doorgaan.
.
weer van start met maximaal 30 personen. Maar met de belangrijke beperking, dat zingen er dan niet bij is. Dat is tenminste een van de aanbevelingen van de leiding van de Protestantse Kerk in Nederland. Om overschrijding van het aantal kerkgangers te voorkomen moeten we vooraf reserveren. Net als in een restaurant. Het lot bepaalt vervolgens wie wordt uitgenodigd. Een waslijst met voorschriften is opgesteld om een en ander verder in goede banen te leiden. Stoelen ruim op afstand van elkaar, bij binnenkomst moeten ontsmettingsmiddelen voor de handen klaarstaan, krijgen bezoekers vragen over hun gezondheid en moeten looproutes worden gevolgd. Gebruik van toiletten moet zoveel mogelijk worden vermeden. Verder moet tenminste één coördinator worden aangesteld, liefst herkenbaar met een hesje. Ook voor het collecteren moet een regeling worden vastgesteld. Van dat alles moet de kerkenraad vooraf een gebruiksplan opstellen en in de kerk klaarleggen.
Dat allemaal lezend vergaat mij eerlijk gezegd een beetje de lust om zondags de ons zo vertrouwde kerkruimte op te zoeken. Aan de ene kant zie je ernaar uit om de bekende gezichten weer te zien. Aan de andere kant doet het me een beetje denken aan een hindernisbaan, die je eerst moet nemen voordat je aan de viering zelf toe bent. Natuurlijk, de maatregelen komen voort uit oprechte zorg voor de ouderen in onze samenleving. Veel leden van onze gemeente behoren tot die groep. Maar toch. Al die beperkingen staan naar mijn gevoel haaks op waar de kerk voor staat. Namelijk een plek waar je onbelemmerd samen met anderen je geloof in de God van Abraham, Izaäk en Jacob kunt belijden en vieren. Zo lang dat niet echt mogelijk is lijkt het mij aantrekkelijker om nog maar even te wachten met de hervatting van onze vieringen. Zeker nu er voldoende alternatieven zijn in de vorm van onze eigen digitale zondagse kerkdienst en vieringen op tv en radio.