Download deze rubriek als PDF document
De Protestantse Gemeente te Wirdum e.o.

De eeuwenoude Sint Martinuskerk (stichting rond het jaar 1100) staat letterlijk midden in ons dorp. Van oudsher heeft de kerk een niet weg te denken plaats in onze dorpsgemeenschap. Generatie op generatie is hier gedoopt en heeft op deze plaats het christelijk geloof beleden. Hier komen mensen sinds eeuwen samen om vreugde en verdriet, trouw en rouw samen te vieren en te beleven.

Het gebouw is eigendom van de Protestantse Gemeente te Wirdum en omstreken. De kerk is aangewezen als rijks- en provinciaal monument. De kerk en nabij gelegen verenigings¬gebouw De Fikarij vormen het middelpunt van een levende, actieve kerkelijke gemeenschap. Deze kerkelijke gemeente is lid van de Protestantse Kerk in Nederland. Zij staat daarmee in de traditie van de Hervormde, de Gereformeerde en de Lutherse kerken. De gemeente te Wirdum e.o. wil een hartelijke en open gemeenschap vormen waarin mensen samen op zoek zijn naar een antwoord op de vraag, hoe we Jezus Christus kunnen navolgen in ons eigen leven en hoe we hier uitdrukking aan kunnen geven in onze dorpsgemeenschappen.

De kerkelijke situatie is door de eeuwen heen aan verandering onderhevig geweest. Tot 1581 was de Martinuskerk een Rooms-katholieke kerk, sinds die tijd een Protestantse kerk. De 19e en 20e eeuw hebben in het teken gestaan van strijd en tegenstelling, ook bij de protestanten onderling. De verzuiling van de maatschappij tierde welig. In Wirdum waren in de 20e eeuw drie protestantse gemeenschappen met drie kerkgebouwen. Na een voorbereidings¬traject van meer dan 25 jaar werd in 2005 de fusieovereenkomst getekend tot één Protestantse gemeente van Wirdum e.o. Dit proces van eenwording is voor de gemeente van groot belang.
Tijdens het fusiefeest werden onder andere de volgende woorden gesproken:

‘Wy wolle iepenstean nei de hiele mienskip ta fan Wurdum, Swichum en Wytgaard (en de oare doarpen yn ’e omkriten). Wy wolle ús net mear ôfsûnderje fan ‘de oaren’. Dat hat té lang sa west. Wy wolle as tsjerke midden yn it doarp stean. Wy binne dan faaks net fan ’e wrâld, mar wol yn en foar de wrâld!’

Aan het begin van de 21ste eeuw wil de kerkelijke gemeente het kerkelijke en spirituele middelpunt vormen van en voor de dorpsgemeenschap. Zij wil aandacht schenken aan geestelijke zorgen van mensen (pastoraat) en aan materiële zorgen (diaconaat). Zij wil jong en oud inwijden in de geheimen van het Christelijk geloof en bovendien een forum vormen voor gesprek en dialoog over vragen van geloof en maatschappij. Alle zondagen worden er vieringen gehouden.
In 2008 is een stiltecentrum ingericht waar mensen in groepsverband of individueel stil kunnen zijn om te bidden of om te mediteren. Het kerkgebouw is opgenomen in de Tsjerkepaed route, waardoor het gebouw in de zomerperiode ook op zaterdagmiddagen is geopend voor een ieder die wil binnenlopen.

Kerk en kerkelijke gemeente dragen bij aan de leefbaarheid van het dorp. De kerk mag worden beschouwd als een echte dorpskerk. Traditioneel wordt op de laatste dag van het kerkelijke jaar stil gestaan bij de overledenen uit Wirdum, Swichum en overleden gemeenteleden uit de aangrenzende dorpen. De namen van de overledenen worden genoemd en er wordt voor ieder van hen een kaars aangestoken. Op kerkelijke hoogtijdagen is de kerk verzamelpunt voor veel Wirdumers en Swichumers – ook niet-gemeenteleden – die de oude verhalen uit de Bijbel opnieuw willen horen. De jaarlijkse 4 mei herdenking vindt plaats bij het graf van Wiliam Robert Fisher op de begraafplaats. Dit gebeurt onder leiding van een dorpsbreed samengesteld 4 mei-comité.
Met al haar menselijke tekortkomingen probeert de plaatselijke kerkgemeente een bijdrage te leveren aan de leefbaarheid van de plaatselijke gemeenschap door “er te zijn” bij vreugdevolle en verdrietige gebeurtenissen. De kerkdeuren staan voor iedereen open, de zondagsschool en jeugdclubs worden bezocht door kinderen en jeugd van zowel gemeente- als niet-gemeenteleden. De predikant is beschikbaar voor een ieder die te kennen geeft hem nodig te hebben.

Ik droom van een kerk die niet op slot zit
waar mensen binnen kunnen lopen
waar mensen elkaar niet beoordelen
waar niemand meer of minder is
een kerk die open staat voor uitdagingen
en waar wordt aangepakt wat beter kan
een kerk waar jong en oud een open oor hebben voor elkaar

Ik droom van een kerk waar mensen niet op slot zitten
– veilig achter de dikke muren van vroeger –
waar de ramen ogen zijn om te zien wat buiten gebeurt
en buiten naar binnen kan kijken,
een gemeente die niet op slot zit, onder-ons
maar open naar de wereld
gastvrij, hartelijk
vol liefde voor wie in nood zijn.

Ik droom van een kerk waar God niet is opgesloten
in dogma’s en vastgeroeste traditie
maar waar de mensen vertrouwen
dat Hij voorgaat door de tijd
waar mensen aanbidden met hart en ziel
en plannen smeden voor diakonaal leven

een kerk die leeft
omdat Hij leeft,
die zelfs door gesloten deuren tot ons komt.

Een kerk waar je thuis komt, altijd weer.