Onze voorzitter van de kerkenraad, Catharine van der Graaf, hield een aantal jaren geleden in de Camingha kapel een korte overdenking. De boodschap geldt voor alle tijden en alle plaatsen.

We zijn als schepen onderweg. Ieder met zijn eigen lading. De ene lading is zichtbaar, de andere ligt in het vooronder. Het ene schip ploegt diepliggend door het water, de ander drijft hoog op de stroom mee.

Allemaal doen ze steeds weer een haven aan. Om bij te tanken, om lading te laden en te lossen. En de ultieme eigen plek is de thuishaven, daar kent men jouw schip en weet men wat er eventueel aan reparatie nodig is.

Wat is jouw haven? Wat is de plek of wie is de plek waardoor je kunt bijtanken?

Waar vind je rust voor je onrustige hart en waar kun je je last afleggen of op juist iets oppakken waarmee je aan de slag wilt of kunt?

Past jouw lading bij jou? Wat is de diesel van jouw boot, wat maakt dat hij elke keer weer van wal steekt?